Veel van mijn weekends staan in het teken van slachtpartijen. Wat prima is zolang je niet aan de ontvangende kant staat.
Â
Vuurbal gooien in een kamp met trollen: goed.
Twee meter lange speer in je schouder: slecht.
Â
Het goede en het slechte komt samen in D&D, oftewel Dungeons&Dragons. Dat is een zogenoemde pen&paper roleplaying game, tegenwoordig hip&happening dankzij Stranger Things en Critical Role. Mijn eerste kennismaking was via Dexter’s Lab.
Â
Kort door de bocht: je bouwt een personage in een vooraf uitgekozen setting, en de DM (Dungeon Master) werkt voor jou en je medespelers een avontuur uit. Samen vertel je een verhaal, en gesteund (of gehinderd) door je dobbelstenen doe je je best om er levend uit te komen terwijl je alles wat maar enigszins van waarde is mee graait (pas op voor mimics!).
Dat ik tegenwoordig serieuzer bezig ben met schrijven merk ik ook bij het roleplayen. Waar ik voorheen met met veel pijn en moeite een karakter in elkaar zwoegde, verzin ik nu eerst een achtergrondverhaal. Al het andere vloeit daaruit voort.
Â
Haar naam is Timura Va Degea Mor Taca van Huis Jalmu. Ze is gecompliceerd; jong qua leeftijd, maar geboren met de gave van precognitie. Ze is een outcast, en om haar te doorgronden moet ik echt in haar grijze huid kruipen. Tenslotte is zij net als ieder ander gevormd is door de reacties van haar omgeving.
Â
Want wat vaak vergeten wordt, is dat vierarmige aliens ook maar mensen zijn. Dus ik rag door het universum om awareness te brengen. Met vier blaffers in mijn handen en een zak vol C-4.
Â
Jezzen