Dit jaar ga ik twintig boeken lezen, heb ik mezelf voorgenomen. Ik zit nu op veertien, dus ik heb nog drie maanden voor zes boeken. Dat is voor mij een behoorlijke opgave, aangezien ik zelfs niet genoeg tijd kan vinden om te slapen. Aan gegadigden geen gebrek; in mijn boekenkast wachten nog de The Wheel Of Time serie, de The Dark Tower serie en de Dune serie, plus planken vol met op zichzelf staande Engelstalige titels.

Nu heb ik mezelf enige tijd geleden voorgenomen om meer (recent) werk van eigen bodem te lezen. Tot nu toe is het geen succes.

Poging 1 (gerenommeerde uitgever): de ene info-dump na de ander en een vrouwelijk perspectief dat geen vrouwelijk perspectief is. Niet uitgelezen want zonde van mijn tijd.

Poging 2 (bekende schrijver): een verzameling verhalen zonder een enkel personage waar ik iets bij voelde. Daarbij, sommige verhalen waren voor mij niet om door te komen. Ook niet uitgelezen.

Poging 3 (internationaal succes) voelde bij het openslaan al formulaic dus die ligt ergens in huis stof te vergaren.

Maar ik laat me niet uit het veld slaan, er zijn nog een paar schrijverijen die ik een kans wil geven. In het beste geval vind ik weer wat van dat pre-bovenbouw plezier in Nederlandstalig lezen terug. In het ergste geval recycle ik een boom. Er zijn ergere dichotomieën.

Misschien denk je als je dit leest, als je het zo goed weet allemaal, dan schrijf je toch lekker zelf dat magnum opus? Wijlen mijn schoonvader zei altijd, ‘een ouder is een stakker die in het duister tast.’ Dat is ook hoe ik het schrijven ervaar. Ik modder aan naar het beste van mijn kunnen, maar ik weet pas of ik het goed heb gedaan als mijn kind de wijde wereld in gaat. Daar ga je, kleintje.

Jezzen