Chaos is oneindige mogelijkheden. Chaos is een leeg document.
Vaak hoor ik een stuk dialoog, of zie ik een fragment. Maar dat is slechts de openingsmove in een universum van opties.
Ik werp die eerste steen, en dan is mijn bakje leeg. Dus kom ik met plastic kralen, bolletjes pluis en rozijnen die een paar maanden geleden in mijn rugtas zijn gevallen – alles om dat bord vol te krijgen. Na een paar dagen zeg ik: kijk hoeveel woorden, ik ben goed bezig. Maar mijn schrijverij is als de Stink Spirit uit Spirited Away: een aardige kern omhuld met heul veul rotzooi.
Deze dagen verklein ik het Gobang bord tot max 500 woorden, soms 1500 als het verhaal erom schreeuwt. Om ze eruit te pompen gebruik ik prompts.
‘Schrijf een verhaal dat eindigt waar het begon.’
De woorden rollen eruit alsof ze maanden hebben gewacht om gelezen te worden. Ik doop ze “Voortschrijdend Inzicht”.
Voelt goed, binnen een dag of wat tot een afronding komen – beter dan steeds weer naar dat 90% lege universum te staren. In een masochistische bui doe ik dat nog wel, maar als ik met mijn kop klemzit in mijn magnum opus dan is het geen halszaak meer. Ik schep orde waar ik kan, en zo blijft de chaos behapbaar.
Jezzen